این دعا در هر صبح و شام خوانده مى شود و آن دعاء امیرالمۆ منین علیه السلام است در لَیْلَةُ الْمَبیت و در تهذیب روایت شده که هر که بعد از نماز صبح ده مرتبه بگوید :سُبْحانَ اللّهِ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ وَلا حَوْلَ وَ لا قُوَةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِ الْعَظیمِ
حقّ تعالى او را عافیت دهد از کورى و دیوانگى و جُذام و فقر و خانه بر سر فرود آمدن یا خرافت در هنگام پیرى
شیخ کلینى از حضرت صادق علیه السلام روایت کرده که
هر که بعد از نماز صبح و نماز مغرب بگوید هفت مرتبه : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرّحَیمِ لا حَوْلَ وَ لا قُوَةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِ الْعَظِیمِ حقّ تعالى دفع کند از او هفتاد نوع از انواع بلا که آسانتر آنها باد و پیسى و دیوانگى باشد و اگر شقى باشد محو شود از اشقیاء و نوشته شود از سُعداء
و نیز از آن حضرت روایت کرده که براى دنیا و آخرت و رفع درد چشم این دعا را بعد از نماز صبح و مغرب بخوانند :اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
براى دنیا و آخرت و رفع درد چشم این دعا را بعد از نماز صبح و مغرب بخوانند :اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
خدایا از تو مى خواهم به آن حقى که محمد و آلش
عَلَیْکَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلِ النُّورَ فى بَصَرى وَ
بر تو دارند که درود فرستى بر محمد و آلش و قرار ده روشنایى در دیده ام و
الْبَصیرَةَ فى دینى وَ الْیَقینَ فى قَلْبى وَ الاِْخْلاصَ فى عَمَلى وَ
بینایى در دینم و یقین در دلم و اخلاص در عملم و
السَّلامَةَ فى نَفْسى وَ السَّعَةَ فى رِزْقى وَ الشُّکْرَ لَکَ اَبَداً ما اَبْقَیْتَنى
سلامتى در جانم و فراخى در روزیم و همیشه تا زنده ام دارى سپاسگذارت باشم
شیخ ابن فهد در عُدَّة الدّاعى از حضرت امام رضا علیه السلام نقل کرده که هر که بگوید در عقب نماز صبح این کلام را حاجتى طلب نکند مگر آنکه آسان شود براى او و کفایت کند حقّ تعالى آنچه را که مهمّ او است :بِسْمِ اللّهِ وَ صَلَّى اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ وَ اُفَوِّضُ
به نام خدا و درود خدا بر محمد و آلش باد و واگذارم
اَمْرى اِلَى اللّهِ اِنَّ اللّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ فَوَقاهُ اللّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا لا
کارم را به خدا که براستى خدا به کار بندگان بینا است ((پس خدا از نیرنگهاى بد نگاهش داشت ))
اِلهَ إلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ
معبودى جز تو نیست ((منزهى تو که من از ستمکارانم پس ما دعایش مستجاب کردیم و از
مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِى الْمُۆْمِنینَ حَسْبُنَا اللّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ فَاْنَقَلَبُوا
غم و اندوه نجاتش دادیم این چنین مۆ منان را نجات دهیم )) ((خدا ما را بس است و چه نیکو وکیلى است پس با
بِنِعْمَةٍ مِنَ اللّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ ما شاَّءَ اللّهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ
نعمت خدا و فزونى که دیگر بدى به آنها نرسید بازگشتند)) آنچه خدا خواهد، نیست جنبش و نه نیرویى
اِلاّ بِالله ما شاَّءَ اللّهُ لا ما شاَّءَ النّاسُ ما شاَّءَ اللّهُ وَ اِنْ کَرِهَ النّاسُ
مگر بوسیله خدا آنچه خدا خواهد مى شود نه آنچه مردم خواهند آنچه خدا خواهد مى شود اگر چه مردم
حَسْبِىَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبینَ حَسْبِىَ الْخالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقینَ حَسْبِىَ
ناخوش دارند بس است مرا پروردگار از (بندگان ) پروریده شده ، بس است مرا آفریدگار از آفریدگان بس است
الرّازِقُ مِنَ الْمَرْزُوقینَ حَسْبِىَ اللّهُ رَبُّ الْعالَمینَ حَسْبى مَنْ هُوَ
مرا روزى ده از روزى خوران بس است مرا خدا پروردگار جهانیان بس است مرا آنکه او
حَسْبى حَسْبى مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبى حَسْبى مَنْ کانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ
بس است مرا، بس است مرا آنکه همیشه مرا بس است بس است مرا آنکه از وقتى بودم همیشه بسم بوده
حَسْبى حَسْبِىَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظیمِ
بس است مرا خدا معبودى جز او نیست بر او توکل کنم و او است پروردگار عرش با عظمت
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع : سایت پرسمان بر گرفته از کتاب گنج های معنوی